que tempos!!

lembro aqueles días que botarei de menos, nos que non nos fixeron caso, mais non conseguiron facernos calar, estábamos xuntos e sentíase a ledicia polo esforzo común, pola loita polo que creíamos xuntos, polo alto nivel de participación e de compromiso por parte de todos e todas, polas ideas tan creativas que xordían das mentes aínda adolescentes, pola emoción de vivir fora de casa, con amigas, por ir á universidade, por saír de Vigo en busca de algo mellor, polas noites ebrias, polos días que non arrastraban o lastre tedioso do conformismo. por todo isto e por moito máis.